Jego wersja Iron Mana niestety mnie nie urzekła.
Zarys fabuły wygląda tak: Tony Stark od dłuższego czasu przesiaduje w swoim garażu, nie ma kontaktu z światem zewnętrznym, i nie może patrzeć na siebie w lustrze. Na dobre wyciąga go stamtąd dopiero stara przyjaciółka, pracująca obecnie w niezależnym ośrodku badawczym, informując go że skradziono projekt Extremis. W tym samym czasie, jeden z terrorytów poddaje się jego działaniu, przez co zyskuje nadnaturalne moce. I to koniec pierwszego zeszytu. Fabuła nie jest zbyt skomplikowana. Później nasz bohater wychodzi z ukrycia, rozeznaje się w sytuacji, dostaje bęcki od głównego złego, ledwo odratowany idzie się odegrać, i tym razem bez większego problemu wygrywa. Jak zwykle w takich historiach nikt nie jest jednoznacznie dobry lub zły i każdy ma swoje motywy. Poprzednio opisywany Ultimate Iron Man miał o wiele ciekawszą fabułę. Jest za to jeden moment który mi utkwił w pamięci, scena gdy nasz główny antagonista spotkał na poboczu dziewczynę która opuściła swoje rodzinne miasto. Wywiązała się między nimi dość ciekawa rozmowa.
Adi Granov odpowiedzialny za warstwę graficzną dobrze wywiązał się z swojego zadania, chociaż rysunki wydają się troche zbyt sterylne i mało dynamiczne. To do czego mogę się doczepić to niezniszczalne ubrania. nasz badass dostał z taserów (czy jak to sie zwie) kilka niezłych serii, został potraktowany bombami, ale kurtka została nienaruszona.
Niestety Warren się nie popisał. Komiks to typowe czytadło na raz, i tyle, nic więcej napisać jakoś nie mogę. Nie jest zły, ale ponad przeciętność się nie wybije.
